Als klein jochie wilde ik altijd al een mooie speelgoedtrein hebben. Mijn broer Rob had een Märklin locomotiefje met wat wagentjes en ik vond dat prachtig. Hoewel mijn ouders een groot huis bewoonden, hadden zij er altijd bezwaar tegen een kamer te bestemmen voor onze hobby. Allerlei ophijsbare constructies voor de treinbaan hielpen niet veel. Dat werden al gauw stofnesten.

Van speelgoedtrein naar personal computer
Toen ik in 1973 met Marie-Louise trouwde en we ons eigen huis gingen bewonen, zou er op de zolderkamer eindelijk ruimte zijn voor een mooie permanente modelspoorbaan. En die kwam er! Al gauw werd het arsenaal aan treinen uitgebreid. Het werd al moeilijker die in m'n eentje te besturen. Dus moest er geautomatiseerd worden. Eerst met conventionele middelen, maar daar werd de treintjeswinkel te rijk van. Toen met oude relais, o.a. uit afgedankte ponskaartsorteermachines. KOK-relais werden die genoemd. Honderden relais werden ingezet, werkend op 60 volt gelijkstroom. En maar klapperen... Uiteindelijk gaf die relaisbesturing te veel storingen. Toen heb ik me verdiept in de computertechniek. Een klein single board computertje was m'n eerste experiment. Zelfgebouwd aan de hand van een serie artikelen in Elektuur. Het kostte me uren programmeren op zestien miezerige drukknopjes. En aan 't eind moest de stroom eraf en was alles weer weg... Maar al doende raakte ik aardig thuis in de materie.

Voor 1500 gulden kocht ik een Philips P2000T thuiscomputer, waarmee ik m'n eerste schreden zette op het èchte computerpad. Viditel en basicode waren in die tijd de wonderen van techniek. Later kwam er een heuse personal computer, een Tandon met een 386sx processor, 16 Mhz kloksnelheid, 40 Mb harddisk en monochroon 12 inch monitor. Meer dan 5000 gulden moest ik er toen voor neertellen! Tegenwoordig werk ik met twee moderne, uit losse componenten samengestelde pc's en een laptop binnen een klein netwerkje. Een wereld van verschil met vroeger.

Vrije tijd en verenigingen
Omdat het niet verstandig is zelf steeds het wiel uit te vinden, zocht ik voor al mijn hobby's m'n toevlucht bij lotgenoten:
• Modelbouwers bij de Nederlandse Vereniging van Modelbouwers (NVM).
• Computerfreaken bij de Hobby Computer Club (HCC)
  en dan met name de Modelbaanautomatisering Gebruikersgroep (HCCM).
En later, toen ik aan genealogie ging doen:
• Stamboomonderzoekers bij de Nederlandse Genealogische Vereniging (NGV)
• Voor het gebruik van de computer bij de PRO-GEN Gebruikersgroep (PGGG).
In al die organisaties heb ik me ook bestuurlijk wel eens laten horen. Dit is er mede de oorzaak van geweest dat m'n spoorbaan maar 'bleef liggen'. Want... inmiddels waren er twee dochtertjes geboren. Kleine meisjes worden groot, ze willen een eigen kamer en dus... Wèg zolderkamer, wèg treintjes... Ruim twintig jaar lang lag alles keurig ingepakt in dozen op de vliering.
Inmiddels zijn de meiden 'uitgevlogen'. Ze hebben een eigen huis met een eigen kamer. Voor Pa tijd voor een nieuwe modelbaan... Maar hoe? De ontwikkelingen zijn niet stil blijven staan. De modelbaantechniek is gedigitaliseerd. Treinen zijn uitgerust met decoders, geluidsgenerators en video-camera's. Kan ik dit nog wel volgen? Hoe moet ik dat aanpakken?
en deel van mijn modelbaan zal worden opgebouwd in modules. Om daarmee ervaring op te doen heb ik mij in 2016 aangemeld bij de Alkmaarse Module Groep 'Het Waeghspoor'. Zodra ik daadwerkelijk met de bouw van mijn modelbaan ga starten, zal ik daarvan een webblog bijhouden. Houd deze website dus in de gaten!

Met de computer op zoek naar je voorouders
Nadat in 1985 mijn vader was overleden, kreeg ik enkele familiepapieren in handen. De puzzel die dat opleverde, bracht mij in 1989 tot het uitzoeken van m'n voorouders. Ook hierbij bewees de computer zijn nut, omdat er veel programma's beschikbaar zijn om de resultaten van het genealogisch onderzoek per computer te verwerken. Stamboom-onderzoek wordt op die manier stukken gemakkelijker.

Uitwerken en verder zoeken
Voor het maken van publicaties gebruik ik de tekstverwerkers WordPerfect en Word, het betere werk deed ik met het desktop publishing programma Corel Ventura.
En voor het eigenlijke stamboom-onderzoek presenteren archieven zich meer en meer op internet, zodat cyberspace voor de genealoog al belangrijker wordt.

Een brug te ver...?
Jammer genoeg overleed mijn vrouw Marie-Louise in 2011 aan een vreselijke ziekte, 59 jaar jong, dus veel te vroeg. Ikzelf, onze twee dochters en onze twee kleinzoons Kyan en Sam waren intens verdrietig en aangeslagen. Op de dag van haar overlijden werd bovendien onze derde kleinzoon Dean geboren; hoe dicht kan het leven bij de dood staan. Nadien kreeg Jessica nog twee kindertjes: Rosa en Jonas. Kleinkinderen hebben natuurlijk een opa nodig, dus daar wordt de nodige tijd in gestoken.
Gelukkig is er een andere, lieve vrouw in mijn leven gekomen: Marijke Zwakman. Samen met haar deel ik nu graag de nodige uurtjes. Eén van onze gezamenlijke hobby's is bridge. Dus... op bridge-les en wekelijks oefenen bij bridgeclub Cross Ruff in Heerhugowaard. Mijn resultaten zijn in korte tijd niet onverdienstelijk, moet ik zeggen.

Oordeel zelf
Met al die hobby's is de vrije tijd al aardig gevuld. Deze homepage is daarvan een klein voorbeeld. Klik om over mijn sites verder te surfen maar 'ns op één van de links hieronder:

• Genealogisch onderzoek per computer
• Resultaten van mijn stamboom-onderzoek
• Kwartierstaat van Joyce en Jessica ARNOLDUS
• Modelspoor