"Eenzaam, maar niet alleen" geeft kernachtig de persoonlijkheid samen van deze koningin, die door haar optreden tijdens de Tweede Wereldoorlog Moeder des Vaderlands werd genoemd.
Vanaf haar achtste groeit zij op in een isolement, met als doel een hoogverheven vorstin, zelfverzekerd en niet gehinderd door enige twijfel te worden. Zij heeft een tragische, maar door haar zelf als onvermijdelijk geaccepteerde jeugd, die de basis legt voor haar afgeslotenheid, vastberadenheid en karaktersterkte.
Mede door haar afstandelijkheid wordt het huwelijk met Hendrik van Mecklenburg niet gelukkig. De zeer godvruchtige vorstin is overtuigd van haar koningschap bij de gratie Gods, maar eerbiedigt de door de Grondwet gestelde beperkingen.
In haar omgang met politici is zij niet gemakkelijk en heeft zij soms botsingen met ministers, met name inzake defensie en buitenlands beleid.
Tijdens de Londense jaren is haar positie sterk en heeft zij een grote persoonlijke invloed op staatszaken.
Na de oorlog worden haar idealistische verwachtingen van vernieuwing niet vervuld en wordt haar laatste regeringsperiode een desillusie.
De herleving van de oude partijenstrijd, de gebeurtenissen in Indië en haar slechte gezondheid (zij lijdt aan ischias, bronchitis, oververmoeidheid en slapeloosheid) doen haar besluiten na een regeerperiode van 50 jaar af te treden. Haar laatste jaren leeft zij teruggetrokken in Apeldoorn, waar zij graag en veel schildert. Daar schrijft zij de van haar sterke geloof doortrokken autobiografie "Eenzaam, maar niet alleen" (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).

Evenals Wilhelmina heeft Heinrich een veel oudere vader en een 27 jaar jongere moeder. Van jongs af aan is hij een buitenman, een verwoed jager en ruiter.
Zijn positie als echtgenoot en prins-gemaal blijkt uitermate moeilijk, omdat deze aktieve prins in feite niets te doen heeft. Hij is geen intellectueel en zijn belangstelling gaat nu eenmaal uit naar het buitenleven. Hij zou het liefst een leven als een Duitse Landjunker leiden.
Hij bekleedt funkties bij het Rode Kruis, het Reddingwezen en de Padvindersbeweging. Ook neemt hij aktief deel aan landontginning en landbouw.
Op zijn enig (wettelijk) kind is hij erg gesteld en hij is voor haar een harteljk vader.
Volgens sommige bronnen hebben zijn escapades geleid tot buitenechtelijke nakomelingen.
De prins ontvangt eerst een jaargeld uit Mecklenburg, maar na 1918 stopt dit en is hij financieel geheel afhankelijk van Wilhelmina (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).

Na 8 jaar huwelijk werd dit enige kind van Koningin Wilhelmina geboren, aldus het Oranjehuis voor uitsterven behoedend.
In haar vroegste jeugd kreeg zij in een klas met leeftijdgenoten les, waarbij de koningin zelf voor het godsdienstonderricht zorgde.
Later ging zij in Leiden studeren en ontvangt in 1930 een eredoctoraat in de letteren en wijsbegeerte.
Tijdens de crisisjaren is Juliana aktief op sociaal terrein. Om veiligheidsredenen verblijft zij tijdens de oorlog met haar gezin in Canada en in 1945 keert zij terug.
Na de troonsafstand van haar moeder wordt zij ingehuldigd ("Wie ben ik, dat ik dit doen mag?").
Onder haar regering wordt de afstand tussen het vorstenhuis en de bevolking kleiner. Haar streven naar eenvoud, menselijkheid en gemoedelijkheid heeft zij waarschijnlijk van haar vader. Het optreden van de koningin draagt bij tot de groeiende populariteit die zij geniet. Zij staat pal voor de menselijke waardigheid en doet een beroep op het individuele geweten.
Met haar moeder heeft zij een sterke, soms koppige wilskracht gemeen, evenals haar doorzettingsvermogen en religiositeit.
Juliana schroomt niet haar morele opvattingen te doen gelden, hetgeen soms tot spanningen leidt met haar ministers.
Zij heeft een afkeer van het koloniale verleden is is er trots op, dat tijdens haar koningschap een einde komt aan het koloniale rijk.
Tragisch, zowel politiek als persoonlijk, verloopt "de zaak Hofmans", rond de bijna-blindheid van haar dochter Christina. De huwelijken van haar dochters Beatrix en Irene wekken grote beroering, evenals de Lockheed affaire rond Prins Bernhard.
Sinds haar abdicatie houdt Juliana, die altijd een grote sociale bewogenheid heeft getoond, zich vooral bezig met maatschappelijke zorg. Met name zet zij zich in voor gehandicapten (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).

De charmante en vrolijke, maar ook impulsieve prins brengt zijn jeugd door op het landgoed Reckenwalde (Woynowo) bijde Poolse grens.
In 1935 behaalt hij zijn doctoraal examen Rechten. In zijn studententijd zet hij meermalen de bloemetjes buiten. Na 1935 werkt hij in Parijs bij het Duitse chemische concern IG Farben.
Na de Duitse inval reist hij (na enig verzet van zijn kant) met koningin Wilhelmina naar Engeland, waar hij vrijwel de gehele oorlogsperiode blijft, terwijl zijn gezin naar Canada verhuisd.
In Engeland maakt de prins een militaire carriere en verwerft als opperbevelhebber van de Binnenlandse Strijdkrachten algemene waardering.
In zijn tegenwoordigheid vindt in 1945 de onvoorwaardelijke Duitse overgave plaats van de vesting Holland.
Na de oorlog wordt hij inspecteur-generaal van zowel de Kon. Landmacht, als de Kon. Luchtmacht en de Kon. Marine, welke funktie in 1970 wordt gecombineerd in Inspecteur-generaal der Krijgsmacht.
Sinds 1945 heeft hij een werkzaam aandeel in de opbouw van Nederland en ontplooit hij talloze aktiviteiten op sociaal, cultureel, economisch en ecologisch terrein.
De prins maakt talrijke eizen naar Afrika, Noord- en Zuid Amerika, waarbnij hij als Goodwill-ambassadeur vriendschaps- en handelsrelaties tot stand brengt. In 1976 blijkt echter, dat hij hierbij zijn bevoegdheden heeft overtreden en wordt hij gedwongen zijn militaire funkties neer te leggen.
Hij is een hartstochtelijk vlieger en heeft meer dan 200 verschillende vliegtuigen gevlogen.
Daarnaast blijft hij zich inzetten voor natuurbehoud, waarbij hij o.m. de handel in ivoor en de neushoornstroperij bestrijdt met persoonlijke donaties (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).

Na terugkeer in Nederland, na de Tweede Wereldoorlog, bezoekt zij de "De Werkplaats" van Kees Boeke te Bilthoven, een vooruitstrevend experimenteel onderwijsinstituut met nadruk op vrije expressie. Door het vrije onderwijs loopt zij echter, met name in de exacte vakken, een achterstand op, die zij door hard werken op het Baarns Lyceum echter weer inhaald.
In 1961 behaalt zij haar doctoraalexamen Rechten in Leiden, daarna reist zij veel, waarbij zij o.m. Iran, Pakistan, Thailand, India, Filipijnen, de Ver. Staten, Japan en Canada bezoekt. Ook gaat ze naar Suriname.
Haar verloving en huwelijk met een duitse diplomaat en jonker roept veel reakties op.
Als staatshoofd is zij nauwgezet, met grote aandacht voor details.
Met haar zorgvuldige en doelmatige aanpak streeft zij naar een modern koningschap, met uitgesproken opvattingen en ideeën, maar met een -volgens haar eigen woorden- "klein rood lampje, dat in je hoofd blijft branden".
Sedert haar jeugd is zij een enthousiast paardrijdster, sport ze graag en veel (zeilen, zwemmen, skieën). Voorts is zij een verdienstelijk beeldhouwster en zoekt zij graag contact met kunstenaars (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).
Zie ook: <A HREF="http://www.koninklijkhuis.nl/index.jsp">www.koninklijkhuis.nl</A>.

De prins stamt uit een Mecklenburgse familie, die sinds de negentiende eeuw tot de lage duitse adel behoort. Naast landbouwers, smeden en bakkers, bevinden zich ook predikanten onder zijn voorouders (Bron: Ned. Leeuw, febr./maart 1966).
In zijn jeugd woont hij o.m. in Tanganyika, waar zijn ouders zich hebben gevestigd. Daarna woont hij in Pommeren. In de oorlog vervult hij zijn militaire dienstplicht in o.a. Duitsland, Denemarken en Italie, maar de prins neemt niet aktief deel aan gevechtshandelingen.
Zijn verloving en huwelijk met Beatrix roept heftige reakties op, vanwege zijn Duitse nationaliteit, maar deze ebben gauw weg, om plaats te maken voor waardering. Hij is serieus en consciëntieus en maakt zich in korte tijd vertrouwd met de Nederlandse samenleving. Hij besteedt veel aandacht aan ontwikkelingssamenwerking en is o.m. inspecteur generaal.
Vanwege klachten van depressieve aard wordt de prins tweemaal behandeld (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).

Vanaf haar jeugd sport zij graag en veel, vooral paardrijden.
In Utrecht studeert zij Spaans, wordt tolk-vertaalster.
Haar overgang naar het Rooms Katholicisme wordt in Protestantse kringen bekritiseerd. Wanneer blijkt, dat dit verband houdt met haar voorgenomen huwelijk met de Spaanse Carlistenleider Carlos Hugo, laaien de gemoederen hoog op. Desondanks meent 77% van de bevolking dat Irene het recht heeft katholiek te worden. Zij vraagt voor haar huwelijk geen, grondwettelijk vereiste, toestemming aan het parlement en verliest hierdoor het recht van troonopvolging. Samen met haar man leidt zij de Carlistenbeweging in Spanje, doch na haar scheiding leeft zij als Irene van Lippe het leven van gewone burger. De prinses heeft zich verdiept in de emancipatie van vrouwen en is aktief in de vrouwenbeweging (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).

Zoon van François Xavier de Bourbon Parma en Maria Madeleine de Bourbon Busset.
Hij is een volle neef van Groothertog Jean van Luxemburg. Hun beider grootvader is Robert I, hertog van Parma, gehuwd met Maria Antonia van Portugal. Via een zus van deze laatste, is hij ook verwant met het Belgische koningshuis. (Bron: Gens Nostra 1964, nummer 11)
Ten tijde van het huwelijk met Irene was hij leider van de Carlisten in Spanje, die de troonopvolging via in Spanje via de vrouwelijke lijn sinds 1830 bestreden. Pikant detail hierbij is, dat destijds Koning Willem I, als aanhanger van het ligitimiteitsbeginsel, de Carlisten financieel ondersteunde. Sinds het uitsterven van de Carlistische tak van het Spaanse Vorstenhuis in 1936 claimt de zijtak Borbon Parma de Spaanse troon.

Na haar eindexamen op het Baarns Lyceum volgt zij in Frankrijk colleges Franse letteren en (kunst)geschiedenis. In de jaren 1962-1965 studeert zij rechten in Leiden, waar zij aktief lid is van de studentenvereniging. In Leiden ontmoet ze ook haar latere echtgenoot, een "gewone" Nederlander. Het lijkt haar heerlijk om na haar huwelijk gewoon "Mevrouw van Vollenhoven" te zijn en met haar buurvrouw gezellig over het tuinhek te kletsen. Het paar vestigt zich in een zijvleugel van Paleis het Loo. Later wordt op het terrein een moderne bungalow gebouwd.
De prinses heeft diverse funkties en erefunkties op het gebied van de jeugd-, bejaarden- en gezondheidszorg, die zij met een serieuze en aktieve betrokkenheid vervuld.
De prinses, die in de rij van de erfopvolging na de kinderen van Beatrix volgt, neemt vaak verplichtingen en taken van haar zuster over of waar.
Verder sport zij graag, waarbij skieën, zwemmen en schaatsen de voorkeur hebben (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).

Hij stamt af van een Schiedamse fabrikantenfamilie.
Sinds 1977 is hij voorzitter van de Raad voor de Verkeersveiligheid. Daarnaast vervult hij tal van (ere)funkties op het gebied van de veiligheidszorg, mobiliteit, slachtofferhulp, natuur en milieu.
Zijn grote hobby is muziek. Hij speelt piano en geeft, meestal samen met Louis van Dijk, Harrie van Hoof en Pim Jacobs, als De Gevleugelde Vrienden, vele concerten per jaar voor charitatieve doeleinden. Voorts houdt hij van fotograferen en van sporten als golf, duiken en vliegen (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).

Bij haar geboorte blijkt de prinses gedeeltelijk blind te zijn. Marijkes ouders schakelen een gebedsgenezeres (Greet Hofmans) in, die op Paleis Soestdijk een eigen kamer krijgt. Haar invloed op het staatshoofd reikt echter verder dan wenselijk is, en leidt uiteindelijk tot het verbreken van de relatie in 1956.
Na haar studies in Nederland (Baarns en Amersfoorts Lyceum, Pedagogiek in Groningen) behaalt zij in Canada de graad van Bachelor of Music.
Vanaf 1974 is zij woonachtig in New York, waar zij aan een Montessorischool muziekonderwijs geeft.
Voor haar huwelijk met de katholieke Jorge Guillermo vraagt de prinses geen toestemming van de Staten Generaal, zodat zij het recht op troonopvolging verliest.
De prinses legt grote belangstelling aan de dag voor kunst, antiek, architectuur, alsook voor muziek, in het bijzonder voor opera. Zij treedt van tijd tot tijd als zangeres belangeloos in het openbaar op (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).

Na zijn schoolopleiding op Cuba verlaat hij in 1960 zijn land en vestigt zich met zijn ouders in Miami. In 1968 behaalt hij de graad van Bachelor of Arts (hoofdvak kunstgeschiedenis) aan het Monmouth College te Illinois.
Vanaf 1973 is hij werkzaam in een kinderdagverblijf voor sociaal achtergestelden in New York. Na het huwelijk werkt hij eerst als Public Relation Officer van de KLM, later als Sales Manager.
In 1984 gaat het paar in Wassenaar wonen (Bron: Van Ditzhuyzen, Oranje-Nassau, een biografisch woordenboek).